Dijamanti

Dijamant je alotropska modifikacija ugljika u kristalnom stanju koji formiraju kristalne rešetke.

Može se podjeliti na:

-prirodni dijamant
-vještački dijamant

Prema predpostavkama naučnika prirodni dijamant je nastao tako što je ugljik iz gasovitog prešao u tečno stanje pri visokim temperaturama i ogromnim pritiscima. Tečni ugljik se zatim kristalizovao postepenim hlađanjem pod uslovima koji nisu naučno utvrđeni. U površinske slojeve on je dospio eruptivnim putem pa su najveća nalazišta prirodnog dijamanta u oblastima vulkanskog porijekla. Najpoznatija nalazišta su u južnom djelu Afrike, Australija i Južna Amerika. Dijamant se kao nakit koristi još od antičkih vremena.
Sintetički (vještački) dijamanti dobijaju se specijalnim postupkom. Cilj postupaka je da se pripremljeni materijali, grafit i katalizatori, pod visokom temperaturom i pritiskom prevede u drugu alotropsku formu, kristalnu i tako dobije dijamant. To se obavlja u specijalnim, relativno malim posudama pod visokim pritiskom i velikom temperaturom. Kao katalizatori koristi se obično nikl, krom, kobalt i drugi materijali.

Upoređujući zrno vještačkog i prirodnog dijamanta dolazi se do zaključka da su površina i oblik zrna vještačkog dijamanta povoljniji za dijamantske alate jer imaju veći broj reznih ivica, što je veoma važno naručito za neke dijamantske alate.

Naučnik Bridžmen je još 1947. god. postavio teoretske osnove prelaska grafita u dijamant, a prvi sintetički dijamant proizvela je firma Dženeral Elektrik 1955. god.

Osnovne fizičke osobine dijamanta su:
-velika tvrdoća (najtvrđi mineral na Mohsovoj skali vrijednost 10)
-velika otpornost na habanje (trošenje)
-velika osjetljivost na udare i promjenu temperature,
-dobra toplotna provodljivost
-mali koeficient toplotnog širenja
-slaba električna provodljivost

Pored dijamanta za neke dijamantske alate koristi se kubični bor nitrid.